دوومیدانی ایران با حضور در دو رویداد آسیایی تلاش كرده آمادگی خود برای بازیهای آسیایی ناگویا را نشان دهد؛ هرچند تعداد مدالها بهتر شده ولی فاصله قابلتوجه با رقبای منطقهای باقی مانده است.
به گزارش رادیو ورزش، دوومیدانی ایران در یك سال گذشته با هدف عبور از دوران ركود و نزدیك شدن به استانداردهای قارهای دو رویداد مهم آسیایی و بینالمللی را پشت سر گذاشته است؛ مسابقاتی كه قرار بود سطح آمادگی ورزشكاران را برای حضور در بازیهای آسیایی 2026 ناگویا بسنجد. این رویدادها نهتنها بهعنوان محكی برای ارزیابی توان فعلی تیم ملی اهمیت داشتند بلكه نقاط ضعف و قوت دوومیدانی ایران را نیز آشكار كردند؛ رشتهای كه همواره بخشی از ظرفیت مدالآوری را در كاروان ایران داشته ولی در سالهای اخیر تحت تأثیر كمبود حمایت و تغییرات ساختاری فاصله قابل توجهی با رقبای منطقهای پیدا كرده است.
نخستین آزمون جدی تیم ملی در خرداد 1404 رقم خورد؛ جایی كه ایران با تركیبی 15 نفره شامل ورزشكاران باتجربه و چند استعداد جوان راهی یك تورنمنت آسیایی شد. این مسابقات برای فدراسیون اهمیت ویژهای داشت زیرا اولین رقابت رسمی پیش از ورود به چرخه آمادهسازی نهایی برای بازیهای آسیایی ناگویا بهشمار میرفت. عملكرد ملیپوشان در این رویداد اگرچه بینقص نبود اما روزنههایی از امید را پیش روی دوومیدانی كشور گشود.
دوومیدانی ایران در مسیر ناگویا؛ امیدها و هشدارها پس از دو آزمون آسیایی
درخشانترین اتفاق این رقابتها توسط ریحانه مبینی رقم خورد؛ دونده جوانی كه با پرش بلند و دقیق خود نهتنها مدال طلا را به نام ایران ثبت كرد بلكه موفق شد ركوردی تاریخی در این بخش رقم بزند و نگاهها را به توان بالقوهاش جلب كند. در پرتاب وزنه نیز محمدرضا طیبی با پرتابهایی هماهنگ و قدرتمند بر سكوی قهرمانی ایستاد و طلا گرفت؛ عملكردی كه نشان داد او اكنون از ثبات لازم برای رقابت با بهترینهای آسیا برخوردار است. سومین مدال ایران در این مسابقات نقرهای بود كه علی امیریان در دوی 800 متر بهدست آورد. امیریان با كسب این مدال گام بلندی در مسیر تبدیل شدن به یك دونده مطرح آسیایی برداشت.
كمتر از چند ماه بعد كاروان دوومیدانی ایران در دومین آزمون مهم خود به بازیهای كشورهای اسلامی 2025 در ریاض اعزام شد؛ رویدادی كه بهدلیل گستردگی سطح شركتكنندگان و نزدیكی آن به تقویم آمادهسازی ناگویا اهمیت زیادی برای كادر فنی داشت. این بار ایران تنها با 7 ورزشكار در رقابتها حاضر شد؛ تیمی كوچك اما با تمركز بر بخشهایی كه احتمال كسب مدال در آنها بیشتر بود. رقابتها برای نمایندگان كشورمان از 26 آبان آغاز شد و در پایان تیم ملی با چهار مدال به كار خود پایان داد.
دوومیدانی ایران در مسیر ناگویا؛ امیدها و هشدارها پس از دو آزمون آسیایی
در میان مدالآوران بار دیگر نام علی امیریان بهچشم میخورد؛ دوندۀ 800 متر ایران كه توانست در ریاض یك گام جلوتر برود و این بار روی سكوی نخست برود. در بخش زنان نیز فاطمه محیطیزاده در رقابتهای هفتگانه عملكردی كماشتباه ارائه كرد و با مجموع امتیازاتی قابل توجه به طلای این بخش دست یافت؛ موفقیتی كه اهمیت سرمایهگذاری بر این ماده را دوباره یادآوری كرد. دو مدال دیگر ایران در ریاض توسط محمدرضا طیبی و مهسا میرزاطبیبی به ثبت رسید؛ طیبی در پرتاب وزنه با وجود رقابت سنگین به نقره رسید و میرزاطبیبی در پرش با نیزه هم به مدال برنز دست پیدا كرد.
نتایج بهدستآمده وقتی معنا پیدا میكند كه با عملكرد ایران در دوره قبل بازیهای كشورهای اسلامی مقایسه شود. ایران در قونیه 2021 تنها دو مدال گرفت اما در ریاض این آمار به دو برابر رسید. با این حال آمار مقایسهای با دو قدرت منطقه یعنی تركیه و ازبكستان نشان میدهد دوومیدانی ایران همچنان فاصله زیادی با سطح رقابتهای پیشرو دارد. تركیه در ریاض با 18 مدال صدرنشین شد و ازبكستان با 14 مدال در رده دوم ایستاد؛ اختلافی كه زنگ خطر را برای دوومیدانی ایران بهصدا درآورده است.
دوومیدانی ایران در مسیر ناگویا؛ امیدها و هشدارها پس از دو آزمون آسیایی
این تفاوت چشمگیر نشان میدهد اگرچه كیفیت مدالهای ایران بهتر شده اما عمق و گستره تیم ملی همچنان محدود است و نبود سیستم پایدار استعداد پروری و كمبود حمایت مالی مسیر پیشرفت را دشوار كرده است. از سوی دیگر حواشی مربوط به برخی ملیپوشان كه در كره جنوبی رخ داد و باعث خروج چند چهره از تیم شد چالشهای فنی و روانی مهمی برای فدراسیون ایجاد كرده است.
اكنون كه كمتر از یك سال تا بازیهای آسیایی ناگویا باقی مانده پرسش اصلی این است. دوومیدانی ایران در این مدت كوتاه چه برنامهای برای جبران فاصله دارد؟
بی شك در رشته دوومیدانی ظرفیت كسب مدال وجود دارد، استعدادهای نوظهور مانند امیریان و مبینی امیدبخش هستند ولی بدون برنامهریزی دقیق و سرمایهگذاری جدی نمیتوان انتظار جهش بزرگ داشت. ناگویا نهفقط یك رقابت بلكه آزمونی است برای اینكه مشخص شود دوومیدانی ایران آیا مسیر اصولی خود را پیدا كرده یا همچنان با اتكا به استعدادهای مقطعی به دنبال موفقیتهای مقطعی است.
