به گزارش رادیو ورزش؛ گودرز حبیبی، پیشكسوت فوتبال، در معرفی خود گفت: بنده 72 سال سن دارم. متولد خیابان نواب، چهار راه گلكار هستم؛ در سن 5 سالگی به خیابان چهارصد دستگاه خیابان پیروزی نقل مكان كردیم. با توجه به اینكه بردارانم دنبال فوتبال بودند، بنده هم به این رشته ورزشی گرایش پیدا كردم. خیابان چهارصددستگاه مهد فوتبال بود. این محله زمین های خاكی كوچكی داشت كه از صبح تا شب در آنها بازی فوتبال انجام می شد. من زیر نظر برادرم حسن در همین زمین های خاكی آموزش دیدم.
وی، ادامه داد: ما 5 برادر هستیم. برادر بزرگم حسین هم فوتبالیست بود؛ اما در مسابقه ای قوزك پایش شكسته شد و فوتبال را كنار گذاشت و تحصیلات را ادامه داد و دكترای ارتوپد و زیبایی گرفت و اكنون هم در آمریكا فعالیت می كند. سیروس حبیبی، كوچكترین برادرم است كه او هم فوتبال بازی می كرد و دفاع وسط جوانان پاس بود كه اعزام دانشگاهی قبول شد و برای ادامه تحصیل به آمریكا رفت. حسن، منوچهر و بنده در ایران ماندیم و فعالیت فوتبالمان را ادامه دادیم.
یك مدت منوچهر در باشگاه شاهین و من و حسن در باشگاه تاج بازی می كردیم؛ تا اینكه باشگاه پاس حسن و منوچهر را بدون كنكور به دانشگاه افسری شهربانی فرستاد.
حبیبی، در پاسخ به این سوال كه چرا منوچهر مانند شما و حسن در فوتبال پیشرفت چشمگیری نداشت، عنوان كرد: آن زمان یك مقدار ترافیك های پست های تخصصی بود. باید خیلی زحمت می كشیدی تا بتوانی پست را برای خود بگیری. پست منوچهر هافبك بود كه تعداد هافبك ها در آن زمان زیاد بود.
وی، در پاسخ به این سوال كه چرا در پست دفاع چپ بازی می كردید، اظهار داشت: زمانیكه برای تیم ملی دعوت شدم و برای جام آسیایی 1966 رفتم، مستر سوچ به من گفت علی رغم اینكه راست پا هستی پست تخصصی من دفاع چپ است و از دفاع چپ به دفاع راست نروم.
من چندین نوبت به تیم ملی دعوت می شدم؛ در اردوها هم حضور می یافتم؛ اما به دلایلی نامم را خط می زدند؛ حتی دو روز قبل المپیك مربی اسم من را خط زد.
برنامه یك فنجان چای داغ، به تهیه كنندگی عبادالله رضایی، كاری از گروه علوم ورزشی بود كه این برنامه هر روز به جز جمعه ها ساعت 13:05 به مدت 30 دقیقه از شبكه رادیویی ورزش تقدیم شنوندگان می شود.