به گزارش رادیو ورزش؛ اكبر افتخاری، پیشكسوت فوتبال در مورد زندگی ورزشی خود گفت: بنده متولد 1321 در خوزستان هستم. ما 3 برادر و 4 خواهر هستیم. پدرم مغازه دار بود. از 6 سالگی با محراب شاهرخی در بندر امام دوست بودم و فوتبال بازی می كردیم تا اینكه هر دو به تیم ملی رسیدیم.
در آن زمان جمعیت بندر امام 50 خانوار بیشتر نبود و دبیرستان نداشت و من در یكی از بهترین دبیرستان های اهواز كه همه ورزشكاران در آنجا درس می خواندند؛ نام نویسی كردم. در كنار مدرسه ما یك زمین فوتبال بود كه ما با توپ لاستیكی بازی می كردیم. در باشگاه كلوپ شنای اهواز بازی رسمی خود را آغاز كردم. همزمان به استخدام گمرك اهواز نیز درآمدم.
در سال 40 برای مسابقات قهرمانی كشور در تیم خوزستان انتخاب شدم و برای مسابقات به تهران آمدم. آن سال تیم ما نائب قهرمان شد. در امجدیه علی اكبر محب، رئیس باشگاه دارایی تهران با من صحبت كرد تا به تیم دارایی ملحق شوم و من هم به تهران آمدم.
در سال 47 و بعد از اتمام مسابقات جام ملتهای آسیا از فدراسیون به من زنگ زدند كه شما بهترین بازیكن آسیا شناخته شده اید و به عنوان نماینده آسیا باید در مالزی مقابل تیم كریستال پالاس انگلیس بازی كنید. در این بازی 4 بر 2 بازی را واگذار كردیم كه یكی از گل های بازی را من زدم.
من دو پا بودم و به این خاطر مرا در گوشه چپ می گذاشتند و توپ همیشه به من چسبیده بود. به خاطر دربیل های ریزی كه می زدم؛ لقب دربیل زن روی یك دستمال را به من داده بودند.
وقتی تیم دارایی منحل شد؛ به تیم تاج رفتم و تا سال 50 در این تیم بازی كردم. سپس به تیم عقاب رفتم و در سال 52 از فوتبال خداحافظی كردم.
وی درخصوص خاطرات تلخ و شیرین زندگی خود اظهار كرد: بهترین روز زندگی من زمانی بود كه به عنوان بهترین بازیكن آسیا انتخاب شدم و بهترین گلی كه زدم مربوط است به بازی ایران در مقابل برمه در جام ملتهای آسیا كه توپ كرنر شد و من پشت ضربه كرنر ایستادم و توپ مستقیم وارد دروازه شد.
روزهای تلخ زندگی ام زمانی بود كه زندگی ام را در دست رفیق باختم و درمانده و مستاجر شدم. به اجبار راننده تاكسی شدم تا اموراتم بگذرد. بعد از اینكه فوتبالم تمام شد؛ كمك حال رفقا بودم و اگر پولی می خواستند بدون اینكه مدركی بگیرم به آنها می دادم.
برنامه اتاقی در حومه خاطرات یكشنبه 21 آبان ماه كاری از گروه علوم ورزشی بود كه با اجرای مهرداد محمدی از رادیو ورزش پخش شد.