متولد شهرستان دامغان هستم تحصیلاتم در حوزه علوم سیاسی است. از همان دوران دبیرستان به گزارشگری ورزشی علاقمند بودم. در مدرسه بلندگو دستی می دادند تا مسابقات بین كلاس ها را گزارش كنم. در مسابقات بین مدرسه ای دعوت می كردند و گزارش كنم.
سال 1353وارد سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران شدم. صدا وسیما آزمون استخدامی داشت و 600 نفر پذیرفته می شدند، من هم شركت كردم و قبول شدم. شروع كارم در بخش اخبار بود. مدتی در دستیاری و بعد تهیه كنندگی خبر كار می كردم. دوره ای هم شروع به كار گویندگی و گزارشگری كردم تا اینكه انقلاب شد و بعد از انقلاب تا مدتی وضعیت ورزش به سامان نبود تا اینكه شورای ورزش با حضورآقایان جهانگیر جهانگیری، مجید وارث، جواد متقی تشكیل شد. كه بعد نیروهای ورزشی رادیو را جمع كردند و كم كم ورزش در رسانه ملی گسترده شد.
از ابتدای كار شبكه تهران با آقای بهروز مفید در بخش ورزشی كار كردم. هر روز دو برنامه نیم ساعته ورزشی را تهیه كنندگی می كردم. اینگونه در كنار گویندگی و تهیه كنندگی خبر، وارد كارهای ورزشی هم شدم. "آن روی سكه" را برای شبكه سه كار می كردم. هفت هشت سال "دیدار در وقت اضافه" و بعد ها "ورزش از نگاه پنج" را كار می كردم. خلاصه اینكه هر كار ورزشی بوده من انجام دادم.
از شروع كار رادیو ورزش هم در این شبكه بودم. آن زمان در معاونت سیاسی كار موظف را انجام می دادم و بخش دوم كار را به رادیو ورزش می آمدم. بعد از اینكه بازنشسته شدم كاملا در رادیو ورزش بودم. هر برنامه ای در رادیو ورزش بوده كار كردم. اما سال 1992 برنامه ای را با مرحوم آقای احمدرضا دریایی به نام "از تهران تا بارسلونا" كار كردم. یكی از شنیدنی ترین برنامه ها بود كه مخاطبین زیادی هم داشت.
به اعتقاد من و بر اساس تجربیات و دوره هایی كه در این چهل سال در رادیو و تلویزیون گذراندم باید همه چیز تفكیك شده باشد، گزارشگر فقط باید در حوزه گزارشگری خودش فعالیت كند. كارشناس باید با تخصصش شناخته شود. در گذشته با اینكه فضای ورزشی به گستردگی امروز نبود، هر كدام از كارشناسان در حوزه خودشان اظهار نظر می كردند. در والیبال فقط آقای مرحوم محمدعلی اینانلو بود در حوزه وزنه برداری رضا شعفی بود، كشتی خود آقای عطالله بهمنش بود. هر كدام در رشته خاصی تخصص داشتند. الان هم باید به این شكل باشد. گزارشگری كه تخصصی در حوزه كشتی، وزنه برداری و جودو كار می كند- رشته های خودم- نباید وارد حوزه های دیگر بشود. شاید جایی اظهار نظری گرفته شود و باید جوابگو باشد ولی اینكه به صورت روتین وارد حوزه های دیگر شود، صحیح نیست.
با اینكه خودم هم الان گاهی در مورد رشته های دیگر حرف می زنم – البته این توانایی را می بینم كه حرف می زنم - ولی در اصل با این موضوع مشكل دارم و قبول ندارم. كارشناسی تخصصی و تفكیك شده، حرفه ای تر است. در بخش های دیگر هم به این شكل است اگر كسی گوینده در نظر گرفته می شود، نباید كارشناسی كند ایده آل ترین شكل ممكن این است كه تخصصی باشد.
خیلی دوستانه در پایان باید بگویم ای كاش ما به شرایطی در ورزش صدا و سیما برسیم كه كمتر از روی هم كپی كنیم. این موضوع بیشتر از همه، مخاطبین را اذیت می كند. مانند برنامه فلانی بودن، اتفاق خوبی نیست!هر كسی باید بتواند نوآوری های شخصی و خاص خودش را ارائه كند. امروز این ظرفیت وجود دارد نیروهای بالقوه ای كه باید خوب ساماندهی شوند و دل گرم شوند تا رسانه رشد كند و كار قشنگ ارائه شود.
محمدرضا منصوریان
كارشناس شبكه رادیویی ورزش