متولد اردیبهشت 1355 تهران، دوره تحصیلی ام را در دبیرستان دكتر هشترودی سابق و شهید دكتر مطهری كنونی به پایان رساندم.
سال 1375 وارد دانشگاه آزاد واحد تهران جنوب رشته مهندسی عمران آب شدم ، بعد از سپری كردن 96 واحد تحصیلی، به دلیل علاقه زیاد به ورزش و اشتباهی كه در انتخاب رشته دانشگاهی ام داشتم درسم را رها كردم و رشته خبرنگاری ورزشی را انتخاب نمودم، علاقه ی بیش از حد به ورزش، به ویژه فوتبال باعث شد كه در سال 76 كارم را در روزنامه ورزشی به سفارش و كمك استاد عزیزم، سید مهدی كاظمی كه جزء اساتید روزنامه نگاری ایران و یكی از طنزپردازان بزرگ روزنامه های ورزشی است شروع كردم، یك دور كامل به عنوان نویسنده در روزنامه ها و هفته نامه های ورزشی ایران زدم و این همكاری تا به امروز تداوم داشته است .
دوره های خبرنگاری، مقاله نویسی را در سال های متوالی زیر نظر وزارت ارشاد سپری كردم، و افتخار شاگردی و همكاری با اكثر روزنامه نگاران ورزشی ایران را داشته ام، همكاری ام را با رادیو از 1385با رادیو ایران، به عنوان مفسر و تحلیلگر فوتبال اروپا شروع كردم. بعد از آن مرحوم علیرضا حافظی مرا به رادیو ورزش معرفی كرد كه در برنامه جهان فوتبال خبرهای فوتبال اروپا را می خواندم.
اولین حضورم در استودیو رادیو ورزش مربوط به مسابقات جام جهانی 2008 آلمان بود، پس از آن، به عنوان كارشناس فوتبال اروپا در برنامه های مختلفی از جمله "فوتبال در اروپا"، "پنجره ای رو به شب "همكاری ام را ادامه دادم . از سال 89-90 با حضور در برنامه صبح و ورزش در كنار حسین شریفی و خانم مرادی وارد حوزه ورزش ایران شدم و از آن پس دل مشغولی من تنها فوتبال و فوتبال اروپا نبود بلكه روزانه 8 ساعت خبرهای ورزشی ایران را رصد و تلاش می كردم نسبت به همه ی رشته های ورزشی اطلاعاتم را بالا ببرم كه این همكاری باعث شد تا به یكی از آرزوهایم ، یعنی كاركردن با مسعود اسكویی دست یابم.
در خلال این سال ها همكاری مستمری با شبكه بین المللی خبر تلویزیون داشتم و به مناسبت های مختلف از جمله برگزاری جام جهانی رقابت های یورو و لیگ برتر فوتبال بعنوان كارشناس فوتبال در خدمت این دوستان بودم.
یكی از جالب ترین خاطراتم در دوران كاری ام در رسانه، اظهار نظر صریح من در رابطه با شكست تیم استقلال نماینده فوتبال كشورمان، در دیدار رفت مرحله نیمه پایانی لیگ قهرمانان آسیا، مقابل اف سی سئول كره جنوبی بود كه پیش بینی ناكامی این تیم، موجب موضع گیری طرفداران تیم استقلال نسبت به من شد كه تهدیدهای آنها موج جدیدی را برایم در پی داشت، اما برخورد مناسب امیر قلعه نوعی، سرمربی وقت این تیم و میرشاد ماجدی، سرپرست آبی ها و حضور این جانب در تمرین تیم استقلال، باعث فروكش كردن آن موج و هیجانات طرفدارانش شد.
در تمامی طول این سال ها عشق و علاقه ام نسبت به حرفه خبرنگاری و شبكه رادیویی ورزش به عنوان یكی از موثرترین مرجع رسانه ای ورزش ایران، باعث شده با میل و علاقه و مطالعه كامل در برنامه هایم شركت كنم.
مهمترین مشخصه ی رادیو ورزش، حضور جمعی از باسوادترین، سالم ترین و با حیاترین مدیران، مجریان و كارشناسان از ابتدا تا به حال ، رادیو ورزش را بعنوان یكی از موفق ترین و بروزترین شبكه های نوشتاری، شنیداری و دیداری معرفی كرده است و باعث افتخارم است كه به عنوان عضو كوچكی از این شبكه همكاری ام، ادامه دارد.
رادیو ورزش با پوشش تمام اخبار ورزشی و اجرای برنامه های تخصصی، در هر زمینه ای باعث معرفی ورزشكاران گمنام ، الگوسازی قهرمانان ملی، دلگرم كردن جوانان ایرانی نسبت به ورزش شده است .
پیشنهادم به كارشناسان؛ نپرداختن به رشته های غیر تخصصی و اظهار نظر صریح نسبت به موضوعاتی است كه اشراف كامل به آن ندارند، چرا كه شنونده بر حسب سابقه، از هر كارشناسی انتظار خاص خودش را متناسب با رشته كارشناسی اش دارد.
یكی از آفت های كاری، رسیدن به نقطه ای است كه فكر كنیم همه چیز را می دانیم و هیچ كس بیشتر از ما اطلاعات ندارد، امروزه مخاطب ما كاملا هوشیارانه، مسائل ورزشی را دنبال می كند و ما نمی توانیم اطلاعات نادرست به او بدهیم . اینكه منافعی داشته باشیم و براساس آن منافع هر حوزه ای از ورزش را نقد كنیم، كاملا نگاه جانب دارانه ی ما را برای مخاطب مشخص می كند و این اصلا برای یك شبكه تخصصی مناسب نیست، ما در ورزش نباید بدنبال منافع شخصی باشیم بلكه نگاه ما باید پویایی ورزش ایران و كل جامعه ی ایران باشد.
ما باید براساس واقعیت ها ی ورزش كشور و امكاناتی كه در اختیار داریم از قهرمانان و مدیران ورزشی انتظار موفقیت و كسب مدال داشته باشیم ، المپیك 2012 لندن، یك اتفاق و حادثه بود و تاریخ ورزش ما و سابقه ی حضور ما در المپیك نشان می دهد كه توانایی كسب بیش از ده مدال را نداشته و نداریم و باید سقف آرزوهایمان را به اندازه توانایی هایمان برسانیم.
مهمترین اتفاق دوره ی كاری ام در رادیو ورزش، همسفر شدن با ورزشكاران معلول و جانباز در "مسابقات پاراآسیایی 2014 و آسیایی ناشنوایان2015" بود كه متوجه شدم، جمعی از مدیران و ورزشكاران آن حوزه با حمایت شبكه رادیویی ورزش، باعث سرافرازی وسربلندی كشورمان شدند، توجه ویژه شبكه رادیویی ورزش به ورزشكاران این دو حوزه، مایه دلگرمی این عزیزان و عاقبت به خیری دست اندركاران رادیو ورزش شده است، چرا كه من به عینه دیدم كه چگونه ما را دعا می كردند و معتقدم دعای خیر آنها همیشه پشت سر من و همكارانم است.
وظیفه ما رسانه ای ها ، روشن ساختن افكار عمومی نسبت به آنچه كه داریم است، ما نباید سطح توقعات را بالا ببریم ما از المپیك لندن تا كنون چقدر به زیر ساخت های ورزشمان توجه كرده ایم و چقدر برای مدال آوران لندن سرمایه گذاری كردیم كه آنها را به المپیك ریو برسانیم ، چقدر به سایر رشته های ورزشی توجه كردیم؟ آیا فقط ورزش ایران؛ كشتی ، وزنه برداری و تكواندو است؟ البته اگر حداقل نگاه حمایتی صددرصدی نسبت به این سه رشته می داشتیم امروز دغدغه كسب مدال در این رشته ها را نداشتیم، ما برای این سه رشته هم كاری نكردیم كه میدانستیم امید اول ما در المپیك هستند، پس بیاییم منطقی فكر كنیم وبا آرام كردن فضای ورزش كشورمان و روحیه دادن به قهرمانان، با توكل به خدا و پشتكار و تمرینات مضاعف در این فاصله ی زمانی تا المپیك پیش وجدانمان آسوده خاطر بمانیم.
توصیه می كنم هیچگاه فرزندان خود را به كاری كه خودتان دوست دارید وادار نكنید و من به همین علت "آرش" پسرم را آزاد گذاشته ام هر رشته ای كه دوست دارد، انتخاب كند ازگزارشگری ورزش كه در همین رادیو ورزش انجام داده تا موسیقی،ورزش باستانی، سواركاری و.... وظیفه ما فقط حمایت از فرزندان و راهنمایی كردن است نه اجبار!