گفتگوی واحد چند رسانه ای با مهدی شفیع رعیت ملّی پوش بوكس كشور

گفتگوی چند رسانه ای مهدی شفیع رعیت ملی پوش بوكس كشور و علت كنارگیری وی از تمرینات تیم ملّی

جای جای سرزمین اسلامی سرشار از استعدادهای ناب در رشته های مختلف ورزشی است كه همیشه در مقاطع مختلف زمانی در میدانهای ورزشی خوش درخشیده اند و نام ایران را بلندآوازه كرده اند. اما گاهی غفلت و یا بی توجهی به این ورزشكاران بی ادعا، باعث بازماندن این استعدادهای ناب به جایگاه واقعی شان شده تا نتوانند با انگیزه لازم به حیات ورزشی خود ادامه دهند.
امروز به سراغ یكی از این استعدادها در رشته ورزشی بوكس رفته این و از فراز و فرود دوره ورزشی این نوجوان ورزشكار گزارشی تهیه كرده ایم. او كسی نیست جز مهدی شفیع رغیت كه در عین شایستگی از تیم ملی بوكس خط خورد. مصاحبه های كه در ذیل می شنوید ماحصل این گفت و گو است.
- چه شد وارد رشته ورزشی بوكس شدید؟
- من 13 سالم بود كه برای اولین بار فیلم راكی رو دیدم و روی من بسیار تاثیر گذاشت و علاقمند به رشته ورزشی مشت زنی شدم. بعد از ثبت نام در باشگاه دیدم استعداد خیلی خوبی در این رشته دارم . بعد با مربی خودم آقای حیدری آشنا شدم و باعث تشویق بیشتر من برای ادامه این رشته شد. این طور شد كه از سال 1383 وارد این رشته شدم .
- اولین باشگاه شما كجا بود؟
- من اولین استارت را از باشگاه پناهی واقع در میدان خراسان زدم و درست یك سال بعد در رده نوجوانان وارد مسابقات قهرمانی استان تهران شدم. با موفقیت های نسبی كه داشتم وارد رقابتهای كشوری شدم و در مسابقات كشوری رودهن و كرمان مقام بدست آوردم. در مسابقات جوانان زاهدان در سال 1384 شركت كردم و در آن رقابتها هم اول شدم و این نقطه شروع فعالیت حرفه ای من در این رشته بود. چند سال بعد با تمرینات مستمر وارد تیم ملی برگسالان شدم و در انتخابی تیم ملی كه در چالوس برگزار شد شركت كردم و انتخاب شدم.
- چه سالی وارد تیم ملی بزرگسالان شدید؟
- دقیقا سال 1387 بود. یادم هست كه سرمربی آن دوران آقای اصغر كاظمی بودند كه در زندگی ورزشی من بسیار تاثیر گذار بود كه امیدوارم هر جا هستند سلامت باشند. بعد از آن در مجموعه ورزشی انقلاب كه محل كمپ تیم ملی بود تمرینات ما در وزن 60 كیلو شروع شد و با حضور در چند مسابقه برون مرزی از جمله تركیه و مجارستان، این فعالیتها به مدت 5 سال ادامه داشت. اما بعد از 5 سال كه پیراهن تیم ملی را برتن داشتم به خاطر مشكلات مالی از اردوی تیم ملی كنار رفتم.
- مشكل مالی برای خرید یك دست كش مشت زنی؟
- فقط موضوع خرید دست كش نبود. یك ورزشكار حرفه ای باید حرفه ای هم زندگی كند و زندگی حرفه ای هزینه دارد. از تغذیه خوب گرفته تا استفاده از مكمل های ورزشی . وقتی روی یك ورزشكار از دوران نوجوانی سرمایه گذاری می شود و پله پله تا مراحل بالای قهرمانی پیش می رود باید از نظر مالی حمایت شود تا بی انگیزگی مانع ادامه راه او نشود.
- حقوق ماهیانه شما چقدر بود؟
- نزدیك به 200 هزار تومن كه بسیار ناچیز بود. یعنی ملی پوشی كه از شهرستان برای ادامه ورزش به تهران میآمد، با این دریافتی قطعا با چالشهای بزرگی روبرو می شد. اینطور بگویم كه از مشكلات اسكان بچه ها تا تهیه وسایل ابتدایی تمرین همه و همه با خود بوكسورها بود و فقط نام ملی پوش بودن را یدك می كشیدیم. این وضعیت فقط مختص من نبود و بچه های دیگر هم كما بیش دچار این وضعیت بودند. شاید باورتان نشود. اما 10 نفر ورزشكار داخل خوابگاه نصرت بودیم. این ازدحام برای همه ورزشكارها مشكلات زیادی را ایجاد می كرد. اما این علاقه و انگیزه شخصی بود كه ما را برای ادامه راه مصمم می كرد.
- الان با بچه های قدیم در ارتباط هستی؟
- بله. با چند تا از دوستان قدیمی هنوز در ارتباطیم. اوضاع تغییر چندانی نكرده. خوابگاه بچه ها به داخل ورزشگاه شهید شیرودی منتقل شده و داخل كانكس می خوابند. غذایی كه به آنها می دهند كاملا سلیقه ای ست. یك روز قیمه، یك روز قرمه سبزی. شاید یك ورزشكار بخواهد وزن كم كند. شاید یكی از بچه ها نسبت به یك غذا حساسیت داشته باشد. متاسفانه تغذیه نه بر اساس معیارهای حرفه ای، كه كاملا سلیقه ای به بچه ها داده می شود.
زمانی كه من در تیم ملی بودم وضعیت خیلی بهتر بود. مثلا در مجموعه ورزشی انقلاب سلف سرویس بود و غذایی كه متناسب با رژیم غذایی او بود را می خورد. اما الان نسبت به قبل خیلی شرایط بدتر شده.
- از نظر مربی چطور؟
از نظر مربی آن زمان خوب نبود، الان هم خوب نیست. از زمانی كه به یاد دارم مربی گری فقط در اختیار چند نفر خاص بود و الان هم همان باند روی كارهستند. متاسفانه علم لازم را هم برای ترقی این رشته نداشتند. سالهاست كه ورزش بوكس از این معظل رنج می برد. كشورهایی مثل قزاقستان، اوكراین و یا روسیه مهد این رشته ورزشی هستند و خیلی خوب می شد اگر از این كشورها مربی می آوردند. اما عرض كردم هیچ وقت این اتفاق نیفتاد. اگر هم بطور موردی مربی آوردند( مثل آقای خیمِنِز از كشور كوبا كه حدود یكسال مربی گری كرد)، پیش از اتمام قراردادش عذر او را می خواستند. یا مربی اوكراینی كه در كمتر از 6 ماه او را هم رد كردند. تازه این مربی ها درجه یك نبودند. بلكه مربی سه و چهار آن كشور بودند كه برای اینكه هزینه كمتری بكنند، آنها را آورده بودند. اما من باز اعتقاد دارم از مربی های خودمان یك سرو گردن بالاتر بودند.
- در همان مدت كوتاه كه مربی خارجی آمده بود شما شاهد تغییری بودید؟
- اصلا شك نكنید. در همان مدتی كه مربی اوكراینی را آوردند، مربی گری نوجوانان را به او سپردند كه با تمرینات اصولی و زیربنایی، بوكسورهای خیلی خوبی را تربیت كرد. مثل آرمین امجدیان و سپهوندی و چند بوكسور دیگر كه الان من حضور ذهن ندارم.
- به نظر شما مشكل ورزش بوكس الان فقط مربی است؟
- صد درصد همین طور است. بی پرده بگویم ما علم این رشته را در كشور نداریم. باید از كشورهای صاحب سبك و مهد آن هزینه كنند و در بلند مدت نتیجه آنرا ببینند.
- آینده بوكس را چطور می بینید؟
- با این برنامه ریزی و با این طرز تفكر، آینده ای برای آن نمی بینم. چهره های زیادی را می شناسم كه سالهای زیادی را در تیم ملی كار كردند. آقای فروتن و مثل آقای سپهوند كه همه با قهر و سرخوردگی از این رشته كنار رفتند. سال 1388 آقای سپهوند بعد از حدود 14 سال فعالیت حرفه ای وقتی از این رشته بیرون رفت ازیكی از مسئولان وقت خواهش كرد كه به او نامه بدهند تا بتواند حداقل در یك جایی مشغول كار شود كه در پاسخ به او گفتند فدراسیون بوكس بنگاه كاریابی نیست كه همین حرف تیتر آن روز برخی روزنامه های ورزشی شد. من خودم آن زمان عضو تیم ملی بودم كه این تیتر خیلی خبر ساز شد. همه این اتفاقات باعث دلسردی من و امثال من بود.
- پس شما معتقدید كه بوكس ما اصلا در حد حرفه ای نیست. حتی آنهایی كه در سطح جهانی مقام می آورند!
علی رغم اینكه بچه های بسیار مستعدی داریم اما چون نگاه فدراسیون نگاهی حرفه ای نیست، آنطور كه شایسته است بچه ها نمی توانند پیشرفت كنند. ورزش حرفه ای یعنی شغل یك ورزشكار كه بواسطه آن هم تامین مالی می شود و هم برای كشورش افتخار آفرینی می كند. اما این طرز تفكر هنوز در بسیاری از رشته های ورزشی جا نیفتاده است.

- اگر به دوران نوجوانی برگردید باز هم به سراغ بوكس میروید؟
- بله. باز هم همین رشته را انتخاب می كنم.
- هنوز هم تمرین می كنید؟
- البته. روزی حداقل دو ساعت تمرین حرفه ای انجام می دهم. در اوج آمادگی هم هستم . اما ورزشكاران زیادی مثل من بدلیل اینكه نگاه حرفه ای به این ورزش نیست، از گردونه ورزش حرفه ای حذف شده اند و متاسفانه هر چه زمان می گذرد فرصتهای بیشتری را از دست می دهیم.
- پیشنهادی از كشورهای دیگری داشتید؟
- بله. كشور سوییس برای تستهای لازم ورزشی از من دعوت بعمل آورد. اما به دلیل هزینه های بالای سفر و مشغله های زیادی كه با آنها دست به گریبان بودم، موفق به انجام این كار نشدم.
اما خیلی از بچه ها در كشورهای دیگر مشغول ورزش هستند. مثل عمران اكبری و عباس فیض آبادی در انگلیس، شهریار ویسی در دانمارك ، حسین بیگی در آلمان و خیلی های دیگر كه بدلیل همین بی برنامه گی به كشورهای دیگر رفته اند وبرای آن كشورها افتخار آفرینی می كنند.
- دوستان تمرینی شما الان چه كسانی هستند؟
- آقای مجید رضایی هستند كه بعنوان مربی بدن ساز تمرینات حرفه ای می دهد.
- غیر از بوكس چه فعالیتهای جانبی دارید؟
بیشتر كوهنوردی . برای حفظ آمادگی جسمانی و حفظ روحیه.
- و اما سخن پایانی.
جا دارد از مربیان خودم آقایان حسن حیدری و مجید رضایی كه در این سالها باعث دلگرمی من بودند صمیمانه تقدیر و تشكر كنم.
- ما هم از شما ممنونیم كه این وقت را در اختیار ما قرار دادید و برای شما و سایر ملی پوشان آرزوی موفقیت داریم.