به گزارش رادیو ورزش؛ محمدرضا طالقانی، پیشكسوت كشتی، درباره دوران نوجوانی و جوانی خود گفت: من بزرگ شده پایین شهر و قدیمی ترین محله تهران به نام گذر مستوفی هستم كه پهلوانان بنام زیادی داشت. در محله ما تعدادی زورخانه بود. صبح ها كه به مدرسه جعفری اسلامی می رفتم، صدای ضرب زورخانه و اسم قشنگ مولایمان را می شنیدم كه برایم بسیار لذت بخش بود. كنار همه كوچه ها هیأت های مذهبی بود. من آنقدر به صبحانه امام حسین علاقه داشتم و با همین رفت و آمدها به تكیه ها از بچگی با امام مأنوس شدم. اول هر ماه در خانه مان روضه داشتیم كه واقعاً اثرگذار بود.
طالقانی، در مقابل این گفته كه ما به شدت نیاز داریم كه یك ارتقاء فرهنگی قابل لمس در بدنه ورزش كشورمان داشته باشیم، عنوان كرد: به نظر من دیگر خیلی دیر شده است. اصلاً نمی توان گفت با یك كلاس درس و سمینار می توان فرهنگ سازی كرد. یك روزی عكس تختی كه در حال نماز خواندن بود را منتشر كردند و مردم گفتند عجب انسان متدینی است و گرایش به وی زیاد شد؛ اما چرا اكنون این فرهنگ از میان ما رفته است. دانش آموز كه بودم وقتی به كلاس می رفتم، معلم می گفت اول دعا بخوانید و بعد درس را شروع می كرد. زورخانه و كشتی كه می رفتم می گفتند باید با وضو باشید. مـتأسفانه الان وقتی فردی یتیمی را روی پایش می گذارد و نوازش می كند، می گویند سیاهكار است. مسئولین اكنون وقت به شعور رسیدن مملكت ماست. ما اكنون به كار احتیاج داریم.
من بلد نبودم شعار بدهم. با انقلابمان بزرگی كردم؛ كار كردم و به جایی رسیدم. گفتم باید بالای سر آمریكا و روسیه بایستم؛ اما شعار ندادم. آنقدر كار كردم كه همه تیم هایم قهرمان جهان شدند.
من در اسكوپیه عكس امام خمینی را به كنی ماندی، قهرمان المپیك زدم؛ روز بعد همه روزنامه ها آن را چاپ كردند و این یعنی انقلاب. رسول خادم كه در المپیك روی سكو ایستاد، به معنی صدور انقلاب ما بود. نمایندگان رسانه ها خیلی اثرگذار هستند و می توانند كارهای خوب مردم را نشان دهند. كار خیر و زیبا را باید نشان داد. متأسفانه ما كار خیر را می پوشانیم؛ آن وقت می گویم چرا تختی نداریم. آدم های بزرگ و خوب زیادی در كشورمان وجود دارند كه می توانند در كنار تختی و پوریای ولی بایستند؛ اما دیده نمی شوند.
برنامه یك فنجان چای داغ، با اجرای منصوریان، هر روز به جز جمعه ها ساعت 13:30 به مدت 30 دقیقه از شبكه رادیویی ورزش تقدیم شنوندگان می شود.