به گزارش رادیو ورزش؛ مهدی بی باك، قهرمان سابق تكواندوی جهان، در تشریح زندگینامه خود گفت: بنده سال 57 در منطقه خواجه نظام الملك تهران بدنیا آمده ام. 5 برادر دارم و من كوچكترین فرزند خانواده هستم. از ابتدا به ورزش علاقه داشتم. عاشق این بودم كه مادرم ظهرها بخوابد و من بیرون از منزل بروم و با دوستان فوتبال بازی كنم.
وی، در پاسخ به این سوال كه آیا برادران شما به ورزش علاقه مند بودند و به طور حرفه ای آن را دنبال كردند، عنوان كرد: برادرانم فعالیت ورزشی داشتند؛ اما به صورت حرفه ای و مداوم آن را پیگیری نمی كردند. 2 برادرم مقطعی كشتی گیر بودند.
بی باك، اظهار كرد: بنده 9 ساله بودم كه در ژیمناستیك فعالیت داشتم؛ آن زمان یكی از دوستانم به نام حسین تاج آبادی فعالیت در ورزش تكواندو را آغار كرده بود و در خیابان فن هایی را اجرا می كرد. از آن پس به تكواندو علاقه مند شدم و به این ورزش گرایش پیدا كردم. یكی از اصلی ترین دلایلی كه تكواندو را ادامه دادم، استادم علی اكبر سلطانی بود. من در عرض یك هفته آنقدر پیشرفت كردم كه كمربند گرفتم و به نوعی عاشق این ورزش شدم. اكنون هم به نوعی تمام زندگی ام را مدیون تكواندو هستم.
استاد سلطانی دارای منش پهلوانی بود و با توجه به اینكه بنده پدرم را در سن 16 سالگی از دست دادم، وی مانند یك پدر بالای سر من بود.
قهرمان اسبق تكواندوی جهان، در پاسخ به این سوال كه آن زمانیكه تصمیم گرفتید وارد ورزش تكواندو شوید، پدر مخالفت نكرد، گفت: پدرم خیلی مخالف بود؛ اما مادرم وقتی دید به این رشته علاقه زیادی دارم، با پدرم صحبت كرد كه رضایت دهد. اولین مسابقه كشوری كه شركت كردم، رقابتها در سنندج برگزار می شد و پدرم مخالف بود كه به آن شهر بروم.
در فینال یك ضربه به لبم خورد، لبم پاره شد. من ترس این را داشتم كه وقتی خانه برگردم به خاطر جراحتم به پدرم چه بگویم. بعد از بخیه كاپ را جلوی صورتم گرفتم و به منزل رفتم. پدرم خوشحال شد و گفت اگر واقعاً انقدر به تكواندو علاقه داری، ادامه بده. متأسفانه زمانیكه وارد ورزش قهرمانی شدم و مدال طلای جهانی گرفتم، وی در قید حیات نبود.
برنامه یك فنجان چای داغ، با اجرای منصوریان، كاری از گروه علوم ورزشی بود كه این برنامه هر روز به جز جمعه ها ساعت 13:05 به مدت 25 دقیقه از شبكه رادیویی ورزش تقدیم شنوندگان می شود.