به گزارش رادیو ورزش؛ برنامه «همیشه با ورزش» با محور بررسی راهكارهای رقابت‌پذیر شدن تیم ملی ایران در جام جهانی، با حضور كارشناسان، مربیان و مدیران باسابقه فوتبال روی آنتن رفت و به ارزیابی تجربه‌های گذشته، وضعیت فعلی و مسیر پیش‌روی تیم ملی پرداخت.

در ابتدای بحث، مجری و كارشناس برنامه با مرور شش حضور قبلی ایران در جام جهانی از سال 1978 تاكنون، این پرسش را مطرح كردند كه آیا تیم ملی از تجربه‌های پیشین خود درس گرفته و آیا آماده‌سازی فعلی از نظر فنی، بدنی، روانی و مدیریتی با استانداردهای رقابت در سطح جهانی هم‌خوانی دارد یا خیر.

در ادامه، اصغر مازیار، كارشناس فوتبال، در گفت‌وگوی تلفنی با برنامه تأكید كرد كه رقابت‌پذیری در جام جهانی بدون «پلن بلندمدت» و سرمایه‌گذاری در بازیكن‌پروری و جانشین‌پروری امكان‌پذیر نیست. او با اشاره به انتخاب حریفان تداركاتی گفت بازی با تیم‌هایی كه از نظر سبك بازی به حریفان گروهی ایران شباهت دارند، می‌تواند نقش شبیه‌سازی شرایط مسابقه را ایفا كند. در این چارچوب، از پرتغال به‌عنوان یكی از گزینه‌های مناسب یاد شد و همچنین پیشنهاد شد دیدارهایی با تیم‌هایی مانند نروژ یا حتی فرانسه، در صورت فراهم بودن شرایط، در دستور كار قرار گیرد.

رسول كربكندی، مربی فوتبال، نیز با اشاره به محدودیت زمانی تا آغاز جام جهانی، گفت فرصت تغییرات اساسی وجود ندارد، اما می‌توان با اصلاحات هدفمند، انتخاب دقیق بازیكنان آماده و پرهیز از ریسك مصدومیت در اثر فشردگی مسابقات داخلی، شرایط تیم ملی را بهبود بخشید. او بازی‌های تداركاتی را ابزاری برای شناسایی ضعف‌ها دانست، نه صرفاً كسب نتیجه.

در بخش دیگری از برنامه، امیر عابدینی، مدیر باسابقه فوتبال، با هشدار نسبت به فاصله ایجادشده میان تیم ملی و هواداران، بر ضرورت تمرین منظم و هماهنگی بیشتر تأكید كرد. او پیشنهاد داد تیم ملی از همین هفته‌های پیش‌رو، هر هفته دو روز به‌صورت ثابت در اختیار سرمربی باشد تا هماهنگی تاكتیكی و ذهنی بازیكنان افزایش یابد. عابدینی همچنین انتخاب تیم‌های متوسط اروپایی برای بازی‌های دوستانه را مناسب‌تر از رویارویی پرریسك با قدرت‌های درجه یك دانست.

كارشناسان حاضر در برنامه در جمع‌بندی مباحث تأكید كردند كه رقابت‌پذیری تیم ملی در جام جهانی، بیش از هر چیز، به كیفیت تداركات، هم‌سویی تصمیم‌های مدیریتی با نیازهای فنی كادر مربیگری و توجه جدی به آمادگی روانی بازیكنان وابسته است؛ مسیری كه اگرچه دیر آغاز شده، اما هنوز می‌تواند با تصمیم‌های دقیق و واقع‌بینانه اصلاح شود.