مربی صادق بیت‌سیاح مدال‌آور خوزستانی پارالمپیك توكیو با گله‌مندی از مسئولان بابت بی‌اهمیتی به وی، گفت: روحیه من صفر است و حالم از خودم بابت تمام زحماتم، بهم می‌خورد و جانم به لبم رسیده است.
به گزارش رادیو ورزش؛ خالد خضری اظهار كرد: گناه منِ مربی چیست كه از شاگرد خودم یعنی صادق بیت‌سیاح كه یك مهره سوخته بود، یك ورزشكار مدال‌آور پارالمپیكی ساختم اما بعد حتی مدیركل ورزش و جوانان خوزستان، استاندار و فرماندار، من را به عنوان یك مربی سازنده ندیدند؟
وی بیان كرد: من در سرما و گرما كنار ورزشكارم بودم؛ در روزهای شرجی اهواز و در بارندگی‌ها با او تمرین می‌كردم اما تنها به خاطر اینكه مدرك مربیگری‌ام آماده نشده بود، نه تنها از من تقدیر نشد و نادیده گرفته شدم، بلكه از اعزام به همراه ورزشكارم به توكیو محروم شدم، در حالی كه من به صورتی با بیت‌سیاح كار كرده بودم كه پیش از اعزام ركورد پارالمپیك را در تمرینات جا به جا كرد. یعنی من به صورت حرفه‌ای با ورزشكارم كار كردم.
این مربی دو و میدانی گفت: من در همه حال تلاش كردم تا ورزشكارم به مدال پارالمپیك برسد تا افتخاری برای همه باشد. از طرفی هم خوشحال بودم كه خودم نیز دیده می‌شوم و از من تقدیر می‌شود. منِ مربی به پول آن مراسم تقدیر نیاز داشتم زیرا من دارای یك خانواده مستضعف هستم و اكنون صاحبخانه به دنبال این است كه ما را از خانه بیرون كند و خدا می‌داند كه اگر ما را بیرون كند، با پول اندكی كه در این خانه رهن نشسته‌ایم، در هیچ روستایی به ما خانه نمی‌دهند.هیچ كس نمی‌داند چه فشاری روی من و خانواده‌ام است.
وی بیان كرد: اگر به مربی اهمیت داده می‌شد و مسئولان می‌دانستند در كنار ورزشكاری كه به مدال پارالمپیك رسیده، منِ مربی هم وجود داشتم و از جان مایه گذاشته‌ام، شاید الان صاحبخانه به دنبال بیرون كردن من و خانواده‌ام نبود و به زندگی‌ام سر و سامان می‌دادم و با خیال راحت بازهم ورزشكاران دیگری را برای مدال‌آوری آماده می‌كردم. چرا مدیركل ورزش خوزستان من را نمی‌بیند؟ به خدا باور كنید اگر ما مربیان نبودیم خیلی از ورزشكاران تاكنون مهره سوخته بودند. باور كنید آن‌ها هرگز به مدال نمی‌رسیدند و این چنین دل مردم ایران شاد نمی‌شد.
خضری عنوان كرد: باید همان طور كه صادق بیت‌سیاح و سایر ورزشكاران مدال‌آور دیده شدند، منِ مربی و سایر مربیان هم دیده شویم. دل من واقعا پُر است. از یك طرف به منِ مربی اهمیت ندادند و از یك طرف صاحبخانه چون پولی نداریم، می‌خواهد ما را بیرون كند. گناه منِ مربی چیست؟ حتی خواستم مدیركل ورزش استان را ببینم تا با او حرف بزنم، مسئول دفترش می‌گوید شماره‌ات را بده تا بتوانی وقت ملاقات بگیری و همچنان منتظر ملاقات با او هستم. نمی‌دانم قضیه چیست اما این رفتار درست نیست. آیا اشتباه كردم یك ورزشكار پارالمپیكی را آماده كردم تا به مدال برسد؟
