دیروز بیست و هشتمین سالروز فوت پرویز دهداری است و چقدر جای این معلم اخلاق در این روزها، در فوتبال كشورمان خالیست.
به گزارش رادیو ورزش؛ درگیری بازیكن و مربی، فحاشی مربی، درگیری مربیان 2 تیم با یكدیگر، دعوای بازیكنان در داخل زمین، درگیری بازیكن و مربی با داور، رسیدن به پیروزی به هر قیمتی و با شیوه‌ای، سعی در فریب داور، كیفیت فنی نه چندان بالای بازی‌ها، كنفرانس های مطبوعاتی پرحاشیه، بیانیه باشگاه ها علیه یكدیگر، ادعاهای سنگین و به دور از واقعیت و ....همه اینها در 16 بازی یا به عبارتی دیگر در دو هفته ابتدایی لیگ برتر فوتبال ایران اتفاق افتاده است.
فوتبال، رشته سنگین، سخت، پربرخورد، هیجان انگیز و حتی خشنی است كه رقابت در آن موج می زند اما بازهم این رقابت در اكثر اوقات منجر به بی اخلاقی نمی‌شود. ما هر هفته فوتبال در نقاط مختلف جهان را می‌بینیم؛ خصوصا كشورهای معتبر اروپایی را. هیجان و رقابت چند برابر است اما هیچوقت حاشیه بر متن غلبه نمی كند. همیشه خودِ فوتبال و اتفاقات فوتبالیِ درون زمین اولویت داشته و حاشیه در حاشیه بوده است. آنجا هم مربی با مربی درگیر می‌شود؛ حتی دست به یقه هم شده‌اند ولی این اتفاقات چند سال یك بار رخ می دهد. به داوری اعتراض می‌شود اما نه برای یك خطا در میانه میدان كه تاثیری ندارد. مربی با بازیكن خودی وارد جنجال می شود اما تعداد آن به انگشت‌های یك دست هم در چند سال نمی‌رسد. فوتبال ما اما مسیر را اشتباه رفته است. در خیلی از بازی‌ها این حاشیه است كه از متن سبقت گرفته و میدان‌داری می‌كند. به بهانه رقابت، اخلاق بار و بندیلش را بسته و با ذره بین باید در برخی از مسابقات ردپایی از آن را مشاهده كرد.
بیست و هشت سال پیش در چنین روزی فوتبال ایران معلم اخلاق خود را از دست داد. تربیت كننده احمدرضا عابدزاده، جواد زرینچه، صمد مرفاوی و سیروس قایقران در سال 1350 و در سن 38 سالی سرمربی تیم ملی فوتبال ایران شد. دوران مربیگری دهداری آبستن حوادث بسیاری بود و در هر دو دوره‌ای كه در تیم ملی حضور داشت اختلافاتی بین او و دستیار یا بازیكنانش به وجود آمد اما خودش هیچوقت اخلاق را از اولویت اولش خارج نكرد. او بارها هدایا و جوایز دولتی را رد كرد و پیشكش‌هایی مثل خانه و اتومبیل را نپذیرفت. دهداری از لحاظ فنی یك بازیكن و مربی فوق العاده بود اما اخلاقش همیشه در صدر بود و به همین خاطر بود كه او را معلم اخلاق نامیدند. یك مربی با دیسیپلین و مبادی آداب كه به بازیكنانش سخت می‌گرفت و آنها را به رعایت اخلاق دعوت می‌كرد.
كنایه آمیز است اما در این روزها كه مربی‌ها خودشان در متن درگیری ها و زشتی های فوتبالمان قرار گرفته‌اند بد نبود كه یادی كنیم از معلم اخلاق فوتبال ایران كه 28 سال پیش به دلیل عارضه كلیوی به دیار باقی شتافت و حالا تنها خیابانی در آبادان به نامش ثبت شده است. یادش گرامی و جایش خالی. چقدر فوتبال ما در این روزها به یك پرویز دهداری نیاز دارد.
